| ||
|
Don't tell me that you love me, don't look into my eyes.
Don't take my hand in yours, don't sweetly kiss my lips,
Please don't lay so closely, don't brush your fingers through my hair.
Please don't touch me like you do, don't look at me in that way,
Don't tell me that im pretty, don't whisper in my ear.
Please dont say you need me, don't make me need you too.
You have this power over me almost seeing through my disguise.
Don't take my hand in yours, don't sweetly kiss my lips,
Don't let me put my arms around you, don't place your hands on my hips.
Please don't lay so closely, don't brush your fingers through my hair.
You've almost got me believing, that you are always goin to be there.
Please don't touch me like you do, don't look at me in that way,
I fear someday you'll leave me, but silently and so desperately pray that you stay.
Don't tell me that im pretty, don't whisper in my ear.
Don't try to understand me, don't show me how much you care.
Please dont say you need me, don't make me need you too.
Dont look into my eyes, don't make me fall in love with YOU.
© 2008 By: Madonna King
Halos 1 year na rin akong working.. Nakakamis na ang buhay estudyante..
Naaalala ko pa dati na sabik na sabik na kong gumradweyt at halos tamarin na sa araw-araw na pag-gising ng maaga para pumasok sa eskwela. Ngayon parang gusto kong ikwento i-blog ang buhay college ko.. Ako lang naman ang magbabasa nitong blog at walang magtitiyagang basahin to. Heheh
Hai.. Wala nang mga klasmeyts ngayon.. Wala nang group bondings.. Wala na ring fieldtrip. Wala ng exams.. Natapos ko na ang apat na taon sa kolehiyo. Tahimik na at mag isa nang tinatahak ang realidad ng buhay.
I miss my college life at Technological University of the Philippines - Manila.
Ngayong nakuha ko na ang Transcript of Records ko last week wala na kong documents na need pa sa school.. Baka wala na rin akong balikan. But then I'm very thankful sa mga professors and clasmeyts ko sa college.. Hindi lang sila mga naging profs and classmeyts.. Silay naging friends, sisters and parents to me.. They touched my life in a simple way na mananatili sa alala ko hanggang sa pagtanda.
Ang kung anumang sinimulan ay matatapos din sa tuldok. Ang pag-sshare ko ngayon ay matatapos din. Kung sakaling binabasa mo ito ay aabot ka din ng dulo. Kaya ang college life ay mananatili na sa akin. Ang buhay na binuo ko kasama ang mga kaklase, guro, mga kaibigan, pamilya ay napakahalagang pamana ng panahon sa akin. Hindi na maibabalik ang edad ko nun college pa ko mga taong nag aadjust pa lang ako sa tunay na karera ng buhay. Nakakatuwang isipin 21 na ko ngayon at namimis ko na agad maging students pumasok sa skwela ng naka uniform. Hehe. Gusto kong ikwento ang unang araw ko sa kolehiyo maybe kung may time soon. Sa ngayong hanggang dito nalang muna :)
Naaalala ko pa dati na sabik na sabik na kong gumradweyt at halos tamarin na sa araw-araw na pag-gising ng maaga para pumasok sa eskwela. Ngayon parang gusto kong ikwento i-blog ang buhay college ko.. Ako lang naman ang magbabasa nitong blog at walang magtitiyagang basahin to. Heheh
Hai.. Wala nang mga klasmeyts ngayon.. Wala nang group bondings.. Wala na ring fieldtrip. Wala ng exams.. Natapos ko na ang apat na taon sa kolehiyo. Tahimik na at mag isa nang tinatahak ang realidad ng buhay.
I miss my college life at Technological University of the Philippines - Manila.
Ngayong nakuha ko na ang Transcript of Records ko last week wala na kong documents na need pa sa school.. Baka wala na rin akong balikan. But then I'm very thankful sa mga professors and clasmeyts ko sa college.. Hindi lang sila mga naging profs and classmeyts.. Silay naging friends, sisters and parents to me.. They touched my life in a simple way na mananatili sa alala ko hanggang sa pagtanda.
Tunay ngang ang lahat ay may katapusan.
Ang kung anumang sinimulan ay matatapos din sa tuldok. Ang pag-sshare ko ngayon ay matatapos din. Kung sakaling binabasa mo ito ay aabot ka din ng dulo. Kaya ang college life ay mananatili na sa akin. Ang buhay na binuo ko kasama ang mga kaklase, guro, mga kaibigan, pamilya ay napakahalagang pamana ng panahon sa akin. Hindi na maibabalik ang edad ko nun college pa ko mga taong nag aadjust pa lang ako sa tunay na karera ng buhay. Nakakatuwang isipin 21 na ko ngayon at namimis ko na agad maging students pumasok sa skwela ng naka uniform. Hehe. Gusto kong ikwento ang unang araw ko sa kolehiyo maybe kung may time soon. Sa ngayong hanggang dito nalang muna :)
In mathematics, the date of 10/10/10 or 101010 is divisible by the number of days in a week, which is seven (7), which is considered to be very lucky. However, the date also appears to have a yin and yang situation where the date is also divisible by the number six (6), which is considered to be very unlucky.
